Зүрх уйлдаг...

Хүйтэн гудамж... цас хээвнэг гэгч нь хаялана. Уучлал гуйсан том нүдээрээ шалангуй байдалтай ширтэхийг чинь хараад л зогсохдоо дахиад уулзахгүй гэдгээ бүрэн ойлгосондоо. Үл тоосон харцаар бачуурсан сэтгэлээ нуух юутай хэцүү...

Хамт үлдээч, хамгаас илүү үнэтэй чи минь гэж хэлэхийг ямар их хүснэ вэ, дийлдэшгүй бардам зангаараа тэнэсэн бодлоо уургалхын хэдийд цаг хугацаа нэгэнтээ одож баяртай гэж ганц даллаад л автобусны цантсан цонхны цаанаас чамайгаа бүдэгхэн ч гэсэн сүүлийн удаа харж билээ, гүргэр тэнэг зангаараа эргэж хараад алхахдаа цээжин дотор байх бул чулуу улам л хүндэрч, яг л зогсохнуу гэлтээ хатгаж хөндүүрлэнэ...

Одоо нэгэнтээ оройтож дээ, явуулах ёстойгоо мэдсээр байж дэндүү удаан уяад дасаж орхисондоо өөрийгөө л зүхэхээс цаашгүй, дотно сэтгэл үзэн ядалтаар ийм амархан солигдож болдогт одоо ч гайхаж сууна, бодох тоолондоо гашуун бодролоор энэ өгөр толгойгоо дүүргэж суух юутай гачлантай. Логик сэтгэлгээ, Амьдралыг үзэх реалист үзэл минь хаа одсоныг хайр чамаас асууя, 4н хөн үсэгтэй ганцхан үгэнд ийм их гашуун зовлон нуугдаж байдаг...

Зүрх уйлдаг юм боловуу.... [[posterous-content:pid___0]]